ابو الطفيل از حذيفة بن اسيد غفارى نقل مى ‏كند كه چون پيامبر خدا (ص) از حجة الوداع بازگشت و ما در خدمت او بوديم، آمد تا به جحفه رسيد، پس به اصحاب فرمان داد كه فرود آيند، آنها فرود آمدند، آنگاه نداى نماز داده شد و با اصحاب خود دو ركعت نماز خواند.

سپس صورت خود را به سوى آنان كرد و به آنان فرمود:

همانا خداوند لطيف خبير به من خبر داده كه من مى‏ ميرم و شما هم مى‏ ميريد و گويا كه من دعوت شده‏ ام و آن دعوت را اجابت كرده ‏ام و من در برابر آن چيزى كه با آن به سوى شما فرستاده شده‏ ام مسئول هستم و نيز از آنچه ميان شما باقى مى ‏گذارم؛ يعنى كتاب خدا و حجّت او، و شما نيز مسئول هستيد. شما به پروردگارتان چه خواهيد گفت؟

گفتند: مى ‏گوييم تو پيام را رسانيدى و نصيحت كردى و مجاهدت نمودى، پس خداوند از سوى ما به تو بهترين پاداش بدهد.

آنگاه پيامبر خدا (ص) به آنان فرمود: آيا شما گواهى نمى ‏دهيد كه‏ خدايى جز خداى يگانه نيست و اينكه من فرستاده خدا به سوى شما هستم و اينكه بهشت حق است و اينكه آتش جهنم حق است و اينكه زنده شدن پس از مرگ حق است؟

گفتند: به همه اينها گواهى مى‏ دهيم.

پيامبر فرمود: خدايا به آنچه مى‏ گويند شاهد باش. آگاه باشيد كه من شما را گواه مى‏ گيرم كه من شهادت مى ‏دهم كه خداوند مولاى من است و من مولاى هر مسلمانى هستم و من به مؤمنان از خودشان اولى ‏تر هستم، آيا شما به آن اقرار مى ‏كنيد و به آن گواهى مى‏ دهيد؟

گفتند: آرى، ما در باره تو، به آن شهادت مى ‏دهيم.

پس فرمود: آگاه باشيد كه هر كس كه من مولاى او هستم، على مولاى اوست و او اين شخص است، سپس دست على را گرفت و آن را با دست خود بالا برد تا اينكه زير بغل هر دو آشكار شد.

سپس فرمود: خداوندا دوست بدار هر كس را كه او را دوست بدارد و دشمن بدار هر كس را كه او را دشمن بدارد و يارى كن به هر كس كه او را يارى كند و خوار كن هر كس را كه او را خوار سازد. آگاه باشيد كه من پيشتاز شما (در مرگ) هستم و شما در حوض (كوثر) بر من وارد خواهيد شد، حوض من، فردا وسعتى چون وسعت ميان بصرى و صنعا خواهد داشت، در آن پياله‏ هايى از نقره به تعداد ستارگان آسمان است، آگاه باشيد، فردا كه وارد حوض من شديد از شما خواهم پرسيد در باره آنچه از شما به آن، چنين روزى گواهى گرفتم كه چه رفتارى كرديد و بعد از من با «ثقلين دو چيز گرانبها» چه كرديد؟ وقتى با من ملاقات نموديد، به من نظر بدهيد كه چگونه پس از من با آنها رفتار كرديد؟

گفتند: يا رسول اللَّه اين دو چيز گرانبها چيست؟

فرمود: چيز گرانبهاى بزرگتر كتاب خداوند است كه واسطه‏ اى است كشيده شده از خدا و من در دستان شما، كه يك طرف آن در دست خدا و طرف ديگرش در دست شماست، دانش گذشته و آينده تا روز قيامت در آن است، و اما چيز گرانبهاى كوچك كه ملازم قرآن است، آن على بن ابى طالب و عترت او هستند و اين دو امانت از هم جدا نشوند تا وقتى كه در حوض (كوثر) بر من وارد شوند.

معروف بن خرّبوذ مى ‏گويد: اين سخن را بر امام باقر (ع) عرضه كردم، فرمود: أبو الطفيل راست گفته، خدا رحمتش كند و ما آن را در كتاب على (ع) چنين يافتيم و شناختيم.

سند حدیث